Krajowy Sekretariat Zasobów Naturalnych Ochrony Środowiska i Leśnictwa NSZZ „Solidarność”

Krajowa Sekcja Pracowników Leśnictwa NSZZ „Solidarność”

NSZZ „Solidarność” jako związek zawodowy i jednocześnie ruch społeczny narodził się w sierpniu 1980 roku w Stoczni Gdańskiej, w wyniku strajku stoczniowców, który następnie rozszerzył się  na cały kraj. W efekcie masowych strajków i protestów podpisano z komunistycznym rządem  porozumienia sierpniowe najpierw w Stoczni Gdańskiej, potem  Szczecinie, a we wrześniu w Jastrzębiu.

Niezadowoleni z rządów w okresie PRL byli również pracownicy Lasów Państwowych. Struktury związkowe NSZZ „Solidarność” powstawały wówczas w jednostkach organizacyjnych Lasów Państwowych jak grzyby po deszczu, najpierw organizowały się komisje zakładowe, które następnie tworzyły struktury pionowe i struktury poziome w regionach.  

Pierwszym niekwestionowanym sukcesem NSZZ „Solidarność” pracowników Lasów Państwowych w owym czasie, było wynegocjowanie ze stroną rządową, poprzedzonego licznymi konsultacjami, porozumienia 11 marca 1981 roku, zwanego od miejsca podpisania  „Porozumieniem Sękocińskim”. Stronie związkowej przewodniczył Kazimierz Lipiński

z OZLP Wrocław, pełniący wówczas funkcję przewodniczącego struktury pionowej NSZZ „Solidarność” w Lasach Państwowych.

Negocjacje przez osiem dni toczyły się w obiektach Ośrodka Badawczego IBL w Sękocinie.

Kolejnym przewodniczącym na I-szym Walnym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność” pracowników leśnictwa w Jedlni, został wybrany Bogusław Mozga.

Porozumienie nie zostało przez rząd zrealizowane, gdyż władza komunistyczna wprowadziła  stan wojenny. Nastąpiły internowania i prześladowania. Boleśnie odczuli je również pracownicy Lasów Państwowych Nastąpiła zapaść całej gospodarki.

Porozumienie Sękocińskie stanowiło jednak podstawę do późniejszego opracowania, z czynnym udziałem przedstawicieli i doradców NSZZ „Solidarność” Lasów Państwowych, a następnie przyjęcia przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w 1991 roku, Ustawy o lasach.

Ustawa ta była aktem prawnym przełomowym w zakresie organizacji i zarządzania Lasami Państwowymi.

●W jej wyniku, państwowe gospodarstwo leśne, będące dotychczas przedsiębiorstwem, przekształcono w państwową jednostkę organizacyjną Lasy Państwowe, zarządzającą mieniem Skarbu Państwa, w tym przede wszystkim lasami.

●Ustanowiono w niej w szczególności, zasadę samodzielności finansowej Lasów Państwowych.

●Wprowadzono mechanizm wyrównywania niedoborów między nadleśnictwami, z tytułu realizacji gospodarki leśnej, poprzez utworzenie funduszu leśnego.

●Przyjęto trójszczeblowy system zarządzania: dyrekcja generalna, dyrekcje regionalne

i nadleśnictwa.

●Utworzono Służbę leśną.

●Nadano uprawnienia nadleśniczemu do prowadzenia samodzielnie gospodarki leśnej

i nałożono na niego odpowiedzialność za stan lasu.

●Przyjęto rozwiązania, zmierzające do prowadzenia trwale zrównoważonej gospodarki leśnej.

Na mocy ustaleń „okrągłego stołu” w dniu 4 czerwca 1989 r odbyły się częściowo wolne wybory do Sejmu kontraktowego. Formalnie PRL zakończył swój żywot.

W następstwie tych wyborów wyłoniono nowy rząd  premiera Tadeuszem Mazowieckiego.

NSZZ „Solidarność” jako związek zawodowy zaczęła się odradzać w skali całego kraju. Rozpoczęła się przebudowa PRL-u na III Rzeczpospolitą Polską,

z czynnym udziałem w tym procesie wszystkich struktur związku zawodowego NSZZ „Solidarność”.

Odbudowane zostały również na nowo struktury NSZZ „Solidarność” w Lasach Państwowych.

W dniach 26-28 października 1989 r. w Jedlni, odbył się II Walny Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” w Lasach Państwowych. Wybrano prezydium  Krajowej Sekcji

Pracowników Leśnictwa, w skrócie KSPL. Andrzeja Rodziewicza z Instytutu Badawczego Leśnictwa w Warszawie, wybrano przewodniczącym KSPL NSZZ „Solidarność”.

KSPL i jej doradcy w sposób czynny i intensywny brali udział w przygotowaniach nowej

ustawy o lasach (poprzednia o państwowym gospodarstwie leśnym pochodziła jeszcze z 1949 r.).

Sejm kontraktowy Ustawę o Lasach z datą 28 września 1991 r. przyjął. Weszła ona w życie z dniem 1 styczna 1992 r.

Została kilkukrotnie znowelizowana, jednak bez  naruszania podstawowych zasad ustrojowych. 

Ustawa ta miała i posiada nadal fundamentalne znaczenie nie tylko dla funkcjonowania Lasów Państwowych, ale także dla całego państwa polskiego.

KSPL NSZZ „Solidarność” i KSZNOŚiL „Solidarność”, jako partnerzy zarządzających Lasami Państwowymi, będą czuwać w jej kontekście, aby Lasom Państwowym i zatrudnionym w niej pracownikom nie stała się jakakolwiek krzywda.

Podejmowane w przeszłości przez różne rządy III RP, próby prywatyzowania, reprywatyzowania lub innych form  przekształcania struktur Lasów Państwowych napotykały na silny i zdecydowany sprzeciw ze strony NSZZ „ Solidarność”. Związek będzie bronił

Lasów Państwowych, gdy tylko będzie taka potrzeba w przyszłości.

Krajowa Sekcja Pracowników Leśnictwa NSZZ „Solidarność”, widząc realne zagrożenie ekologiczne kraju, na swym posiedzeniu w Szczecinie w dniu 06.08.1999 roku, podjęła uchwałę o opracowaniu i przeprowadzeniu przez legislacje:  I OBYWATELSKIEJ  USTAWY  „O  ZACHOWANIU NARODOWEGO CHARAKTERU  STRATEGICZNYCH  ZASOBÓW  NATURALNYCH  KRAJU” Błyskawiczne tempo pracy redakcyjnej oraz zebrania potrzebnej ilości podpisów, pozwoliło w dniu 23.08.99 r. złożyć przez Panów: Jana Podmaskiego,  Marka Hejmana, Stanisława Wójcik, Marka Jaworowskiego w Sejmie R P komplet potrzebnych do rejestracji dokumentów. Ustawa ta, po zebraniu ok. 140.000 tysięcy podpisów, po przejściu przez przeszkody i zasieki stawiane przez 2 lata przez PSL i SLD, dzięki ogromnemu wysiłkowi wielu osób, została uchwalona w dniu 06 lipca 2001 r.  Przewodniczącym komitetu organizującego i sprawozdawcą projektu Ustawy w Sejmie RP w imieniu KSPL NSZZ „Solidarność” był kol. Jan Podmaski.

Ustawa ta, skutecznie chroni wszystkie zasoby naturalne kraju do dnia dzisiejszego, i oby tak było dalej w następnych dziesięcioleciach dla dobra kolejnych pokoleń. 

Tak nam dopomóż Bóg.

MK  MH

Historia Solidarności Leśnej

Link do filmów